Zomer bij jullie, winter bij ons….

Tijd vliegt dus het is ook weer de hoogste tijd voor een berichtje. De afgelopen maand is voorbij gevlogen. Op 3 mei hebben we Wilfreds ouders, zijn oom en tante, zijn broer en schoonzus en haar ouders van het vliegveld afgehaald.

De eerste 3 dagen hebben ze bij ons in Rehoboth doorgebracht. We hebben genoten van het feit dat we ons werk konden laten zien aan mensen die ons dierbaar zijn. Ze waren aanwezig bij de Kidsclub en de uitreiking van de rapporten aan de schoolklas. We hebben gezwommen met de kinderen van de huiswerkklas en pannenkoeken gebakken. Jacobus en zijn familie bezocht. Bij het ziekenhuis langs geweest, eigenlijk van alles dus. Daarnaast was het heerlijk om lekker bij te kletsen met familie. We waren erg blij met alle meegebrachte spullen, zowel voor het Kids Centre als voor ons!

Op vakantie……..

Op donderdag zijn we rond gaan reizen. Wij met Wilfreds ouders en oom en tante samen in onze Venture auto van het RKC. We zijn naar Sossusvlei geweest waar we zandduinen hebben beklommen. In Swakopmund hebben we de zee bewonderd (was er wel erg fris) en hebben we met een catamaran op de zee, dolfijnen, zeerobben, zeehonden, pelikanen en flamingo’s bewonderd. Bovendien hebben we genoten van “lekkere oesters”, degenen die ome Frank kennen, vraag het hem gerust eens na.

Vervolgens in Twyfelfontein verbleven en doorgereden naar Kamanjab. De ene dag reden we 3 uurtjes de andere dag 6 uur. In de auto vermaakten we ons met boekjes lezen en kletsen (iets wat Willemien en ome Frank heel goed kunnen).

Toen door naar Opuwo waar we de Himba’s hebben bezocht. Een hele beleving om dit te zien. Frank was zo enthousiast dat hij zich in de lodge direct heeft omgekleed om er ook zo bij te lopen.

In Oshikuku hebben we het weeshuis van Christ’s Hope bezocht die we in 2005 hebben gebouwd. Goed om terug te zien en daar ook bekenden op te zoeken. We sliepen als vanouds in Oshakati in de lodge waar we op de zondagen altijd mochten eten en bij het zwembad mochten liggen. Alleen tot onze verrassing was alles omgebouwd en was het bijna niet meer herkenbaar. We hebben er gelukkig niet minder om geslapen.

Toen door naar Etosha waar we 3 dagen verbleven samen met Jacko en Inge en haar ouders. We hebben olifanten, giraffen, zebra’s, leeuwen, jakhalzen, springbokjes, kudu’s en nog veel meer gezien. Toen op weg naar het Waterbergplateau waar we een wandeling tegen een berg op hebben gemaakt, erg genoten, alleen jammer dat we de verkeerde bordjes hadden gevolgd en daarom nooit de top hebben bereikt. Toch leuk… Op de laatste dag zijn we gestopt in Okahandja, waar we het hoofdkantoor van Christ’s Hope nog hebben bezocht, hier heeft Wilfreds zus met haar man een jaar gewoond. Over de houtmarkt gestruind en toen we aan de koffie zaten ontmoetten we Elfie (voor sommigen een oud bekende).

Twee weken later, na 3400 kilometer gereden te hebben en meer dan 50 uur in de auto doorgebracht te hebben bereikten we weer Rehoboth. En dan is het toch ook wel weer leuk om terug te zijn. De volgende dag kwamen de eerste schoolkinderen al vragen wanneer we toch weer “aan” zouden gaan, want de vakantie duurde veel te lang. En ze hadden de juf wel gemist.

We hebben nog een dagje Windhoek gedaan, lekker uitgerust en Boggle gespeeld bij het huisje. Op 2e Pinksterdag hebben we het hele gezelschap weer uitgezwaaid op het vliegveld.

We hebben genoten van het bezoek end de tijd die we door konden brengen met de familie. Ook hebben we genoten van het land zelf, Namibië is toch echt wel een heel mooi land met heel verschillende landschappen. Van bergen, tot moerassige landen tot woestijn en zee.

Weer aan de bak………

Inmiddels zijn we alweer 3 weken aan de bak.

De Kidsclub is weer in volle gang. De schoolklas loopt weer. Voor de vakantie hebben ze allemaal een “RKC”-rapport gekregen waar ze helemaal trots op waren. Sommigen zijn met hun 16 jaar nog nooit naar school geweest, dus dit was een mijlpaal. Het valt niet altijd mee om met deze jongeren te werken. Want als het zulke makkelijke kinderen waren geweest hadden ze wel op reguliere scholen gezeten. Bovendien hebben ze een echte puberleeftijd. Je merkt dat ze het erg moeilijk hebben met de keus om aan je toekomst te denken of te kiezen om lekker te genieten van de dag.

17 en zwanger……..

Michell één van de meisjes van onze schoolklas had voor de vakantie aardig gespijbeld. Toen ik na de vakantie bij haar op bezoek ging, zag ik direct aan haar dat ze dikker geworden was. En in een plek als dit, komt dat vaak niet door teveel eten. De volgende dag ben ik samen met haar naar de kliniek gegaan en bleek dat ze zwanger is. Michell is 17 jaar en heeft geen ouders meer, ze woont bij haar oma die al aardig op leeftijd is. Ik herinner me nog van ons huisbezoek dat oma haar grootste zorg over Michell uitsprak en dat was dat ze jong zwanger zou raken.

We hebben afgesproken dat ze weer naar school komt, zodat ze toch een soort van opleiding krijgt, ze verzekerd is van gezonde voeding 3x in de week en ze aan de hand van de klusjes geld kan sparen voor als de baby er is.

Waar ik in Nederland van vriendinnen hoor hoe ze genieten van hun zwangerschap, is het hier zo anders. Geen zwangerschapskleren, 5 uur wachten voor je aan de beurt bent bij de dokter is niets, geen familie die met vreugde om je heen staat, niet lekker winkelen om leuke spulletjes te kopen. We hopen Michell zoveel mogelijk te kunnen helpen en bijstaan.

Zoontje uit het ziekenhuis…..

Een paar verhalen terug heb ik een stukje getypt over Raymond. Een jongetje wat al sinds december in het ziekenhuis ligt en ondervoed was en TB had. We bezoeken dit kindje haast elke week en ik (Willemien) vond het zo zielig, want de zusters vertelde dat hij waarschijnlijk naar een weeshuis moest omdat zijn moeder niet vaak op bezoek kwam. Toen hebben we gevraagd naar haar naam en huisnummer en zijn we op zoek gegaan. En zo bijzonder hoe God dingen kan leiden. Want van al die duizenden gezinnen in Block E, bleek dit een gezin te zijn wat al in ons programma zit. Zijn oudere broer en zus zitten bij ons in de huiswerkklas en hebben we begin dit jaar naar school geholpen. Dus dit was een gezin wat we kenden en we hoopten dat we ze verder zouden kunnen helpen. Hun moeder was alleen bij haar man op de plaats en we misten haar steeds net als ze weer thuis was.

Nu naar 2 maand hebben we met haar gepraat. En ze schrok ervan om te horen dat ze misschien haar kind niet weer zou krijgen. Ze wil graag zelf voor hem zorgen, maar heeft zo weinig middelen. Ze is 29 jaar en heeft 5 kinderen, ze is zwanger van de zesde. Ze woont in een 1 kamer (blikkie) samen met haar kinderen en haar zus met haar kind. Haar man werkt op een boerderij ver buiten Rehoboth en komt 1x in de maand naar huis om een beetje geld te brengen, maar dit is niet genoeg om in eten e.d. te voorzien voor de kinderen.

In overleg met de zusters in het ziekenhuis en de maatschappelijk werkster hebben we afgesproken dat Maria zelf voor haar kindje mag zorgen als hij uit het ziekenhuis komt, maar op voorwaarde dat ze samenwerkt met ons. Dit houdt in dat ze 2x in de week bij ons komt schoonmaken op het centrum en haar zoontje meeneemt. Op deze manier kunnen we hem in het oog houden of hij niet weer vermagerd. Als vergoeding geven we haar stroom voor haar huisje en etenswaren zodat ze haar gezin te eten kan geven.

Ze is nu 2 weken bezig en het gaat erg goed. Als ze bij ons is geven we haar altijd een boterham tussen de middag, nu vertelde ze dat ze bij haar oude baas niet eens samen met die mensen mocht zitten en dat ze ook geen eten kreeg.

Gisteren hebben we warme kleren en dekens gekocht voor het gezin. Het is hier op het moment winter aan het worden. ’s Nachts is het 4 graden en bij ons binnen is het ’s ochtends zelfs maar 11 graden. Wij hebben het al erg koud en zitten met dikke kleren aan in huis. Moet je voorstellen dat je in je t-shirtje en korte broek moet slapen in een huisje wat gewoon op het zand gebouwd is van blikken platen waar kieren en gaten in zitten en waarvan de deur niet eens sluit.

Dus warme kleren waren zeer welkom, ze waren er dolgelukkig mee.

We mogen hier een zegen zijn voor anderen. En eigenlijk door ze dingen te geven die voor ons het minste zouden zijn om te hebben.

We willen jullie ook echt vragen om er over te denken om de Benjamin Kids te sponsoren voor een vast bedrag per maand. Want wat voor jullie een kleinigheid is om te missen zijn voor de kinderen hier een warm setje kleren, een goede maaltijd, onderwijs en zorg. Giften zouden gestort kunnen worden op:

Stichting Rene Kids Centre
Rek.nr.: 1247 02 341
o.v.v Benjamin Kids
te Oldebroek
Giften zijn belastingaftrekbaar

En stuur even een mailtje naar ons: willemienhm@hotmail.com of wvandeb@hotmail.com dan zorgen we ervoor dat je maandelijks een nieuwsbrief ontvangt over de Benjamin Kids met recente verhalen en foto’s zodat je weet waar je geld aan besteed wordt. Want hulp is echt nodig, maar net zoals in Nederland, zonder geld kun je niets kopen!

Toekomstplannen……………

Ondanks dat het hier erg koud is op het moment, het vroeg donker is en de stroom er met regelmaat afligt wat dus inhoudt dat je niet kunt koken, warm water hebt, internet of telefoon en licht hebt. Hebben we het toch enorm naar ons zin hier.

Wilfred vermaakt zich prima met de financiën en als bouwopzichter doet hij het goed. Ook de afspraken met de gemeente, de bank en de verzekeringen zijn allemaal aan hem besteed.

Willemien registreert alweer nieuwe kinderen die volgend jaar hulp nodig zullen hebben in het naar schoolgaan. En het gebouw is ook nog niet klaar als wij terug zouden gaan.

We hebben er voor gebeden en gekeken waar ons hart ligt en we hebben besloten om in december terug te komen voor een vakantie. Maar om in januari weer terug te gaan om hier verder te gaan met het werk dat we begonnen zijn. Er zijn nog veel nieuwe dingen die we willen doen en veel dingen waar we mee verder willen gaan. Daarom zullen we nog voor zeker 2 jaar hier naar toe gaan.

Dat is een grote keus met ook belangrijke gevolgen. We zijn nu aan het uitzoeken wat we met ons huis kunnen doen.

Maar vooral de mensen in Nederland zullen we nog langer moeten missen. Alle geboortes die eraan komen, huwelijken maar ook het gezellig gewoon afspreken met vrienden en familie missen we. Toch is het duidelijk voor ons dat we hier nog belangrijk werk hebben om te doen en we nog veel kunnen betekenen voor de mensen hier.

Nou tot zover ons nieuws……

Heel wat alweer. We zullen de volgende keer wat sneller een stukje op de site zetten. Nou tot horens of mail ze.

Liefs Wilfred en Willemien

Anekdote van de week:

De mensen hier hebben nog wel eens eigenaardige ideeën over ziektes. Als je geen geld hebt moet je soms maar voor eigen dokter spelen.
Donderdag gaf ik alle kinderen van de schoolklas een citroen. Toen zegt Michell (die zwanger is) tegen mij: “Juf mijn oma zeg dat ik nie die sinasappel kan eet nie. Om die baby. Anders zal hij geel word.”

Taalles:

Babakie = baby
Limoen = sinasappel
Maagwerk = diarree
Oefeningen = sport
Skotelgoed = servies